Tło

Tikagrelor jest nowym antagonistą receptora P2Y12 [1].

Donoszono, że tikagrelor hamuje prozakrzepowe działanie ADP na płytki krwi poprzez działanie przeciwko receptorowi P2Y12. Tikagrelor wykazał całkowite hamowanie agregacji płytek krwi ex vivo. Ponadto Tikagrelor sugeruje zależne od dawki hamowanie agregacji płytek krwi u ludzi. Oprócz tego Tikagrelor jest również aktywnym, odwracalnie wiążącym antagonistą po podaniu doustnym. W przeciwieństwie do innych inhibitorów, donoszono również, że Tikagrelor hamuje receptor P2Y12 bez transformacji metabolicznej. Poza tym Tikagrelor jest pierwszym tienopirydynowym lekiem przeciwpłytkowym i jest metabolizowany głównie przez CYP3A4 i CYP2C19 [1] [2].

Referencje:
[1] Zhou D1, Andersson TB, Grimm SW. Ocena in vitro potencjalnych interakcji lek-lek z tikagrelorem: fenotyp reakcji cytochromu P450, hamowanie, indukcja i kinetyka różnicowa. Dystrybucja Metabów Lekowych. 2011 kwietnia;39(4):703-10.
[2] Li Y1, Landqvist C, Grimm SW. Dystrybucja i metabolizm tikagreloru, nowego antagonisty receptora P2Y12, u myszy, szczurów i marmozet. Dystrybucja Metabów Lekowych. wrzesień 2011; 39(9):1555-67. doi: 10.1124/dmd.111.039669. EPUB 2011, 13 czerwca.

Opis

Tikagrelor (AZD6140) jest odwracalnym, doustnym antagonistą receptora P2Y12 stosowanym w leczeniu agregacji płytek krwi.

In vitro

Tikagrelor sprzyja większemu hamowaniu adenozyny 5′-difosforan (ADP)–indukowane uwalnianie Ca2+ w zamkniętych płytkach krwi w porównaniu z innymi antagonistami P2Y12R. Ten dodatkowy efekt tikagreloru, wykraczający poza antagonizm względem P2Y12R, jest częściowo konsekwencją hamowania przez tikagrelor równoważnego transportera nukleozydów 1 (ENT1) na płytkach krwi, co prowadzi do akumulacji zewnątrzkomórkowej adenozyny i aktywacji receptorów adenozyny A2A sprzężonych z Gs[1]. Komórki B16-F10 wykazują zmniejszoną interakcję z płytkami krwi myszy leczonych tikagrelorem w porównaniu z myszami leczonymi solą fizjologiczną[2].

W modelach czerniaka B16-F10 z przerzutami dożylnymi i do śledziony, myszy leczone kliniczną dawką tikagreloru (10 mg/kg) wykazały znaczną redukcję przerzutów do płuc (84%) i wątroby (86%). Ponadto leczenie tikagrelorem poprawia przeżycie w porównaniu ze zwierzętami leczonymi solą fizjologiczną. Podobny efekt zaobserwowano w modelu raka piersi 4T1, ze zmniejszeniem liczby przerzutów do płuc (55%) i szpiku kostnego (87%) po leczeniu tikagrelorem [2]. Pojedyncze doustne podanie tikagreloru (1-10 mg/kg) powoduje zależne od dawki działanie hamujące agregację płytek krwi. Tikagrelor w najwyższej dawce (10 mg/kg) znacząco hamuje agregację płytek krwi po 1 godzinie od podania, a maksymalne hamowanie obserwuje się po 4 godzinach od podania.

Składowanie

4°C, chronić od światła, przechowywać w atmosferze azotu

*W rozpuszczalniku: -80°C, 6 miesięcy; -20°C, 1 miesiąc (chronić od światła, przechowywać w atmosferze azotu)

Struktura chemiczna