Opis

Hydrochlorotiazyd (HCTZ), doustny lek moczopędny z grupy tiazydów, hamuje transformację TGF-β/Smad szlak sygnalizacyjny. Hydrochlorotiazyd ma bezpośrednie działanie rozkurczające naczynia poprzez otwarcie kanału potasowego aktywowanego wapniem (KCA). Hydrochlorotiazyd poprawia czynność serca, zmniejsza zwłóknienie i działa przeciwnadciśnieniowo.

Tło

Hydrochlorotiazyd jest lekiem moczopędnym z grupy tiazydów.

In vitro

Hydrochlorotiazyd należy do grupy tiazydowych leków moczopędnych. Zmniejsza objętość krwi, działając na nerki, zmniejszając wchłanianie zwrotne sodu (Na) w kanaliku dystalnym. Główne miejsce działania w nefronie występuje na elektroobojętnym kotransporterze Na+-Cl, konkurując o miejsce chlorkowe w transporterze. Upośledzając transport Na w kanaliku dystalnym, hydrochlorotiazyd powoduje natriurezę i jednoczesną utratę wody. Tiazydy zwiększają wchłanianie zwrotne wapnia w tym segmencie w sposób niezwiązany z transportem sodu. Ponadto uważa się, że hydrochlorotiazyd zmniejsza obwodowy opór naczyniowy na skutek innych mechanizmów.

Hydrochlorotiazyd (HCTZ; doustnie przez zgłębnik; 12,5 mg/kg/d; 8 tygodni) poprawia czynność serca, zmniejsza zwłóknienie śródmiąższowe serca i frakcję objętościową kolagenu, zmniejsza ekspresję AT1, TGF-β i Smad2 w tkankach serca u dorosłych samców szczurów Sprague Dawley. Ponadto hydrochlorotiazyd zmniejsza stężenie angiotensyny II i aldosteronu w osoczu. Ponadto hydrochlorotiazyd hamuje indukowany przez angiotensynę II czynnik TGF-βEkspresja białek 1 i Smad2 w fibroblastach komorowych noworodków szczurów.

Struktura chemiczna